Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής: Δε διαθέτω ποδοσφαιρική μόρφωση. Δε στήνομαι στην τηλεόραση 90+ λεπτά να δω έναν αγώνα, εκτός του τελικού του champion league και κάποιων άλλων “μεγάλων” διοργανώσεων. Η τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο ως οπαδός ήταν το 1986, σε ηλικία 14 έτων. Θυμάμαι πως ξαναπήγα στο ΟΑΚΑ κάπου το 2001 να δω τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ… Α. Έχω πάει και σε κάποια παιχνίδια του Θεσπρωτού από… επαγγελματική “υποχρέωση”.
Δεν ξέρω λοιπόν και δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν ο Κομινης στην προχθεσινή αναμέτρηση ΠΑΟΚ-ΑΕΚ έκανε λάθος. Και μου είναι και παγερά αδιάφορο. Μεγάλωσα σε μια εποχή που ο διαιτητής ήταν ο απόλυτος “άρχων” του αγώνα και ελάχιστοι ήταν αυτοί που τολμούσαν να διαμαρτυρηθούν… Άλλωστε δεν είχε και τόσα πολλά τηλεοπτικά κανάλια τότε που να χρειάζεται να γεμίσουν με ρίπλεϊ από όλες τις πιθανές γωνίες το φτωχό τους πρόγραμμα.
Άλλωστε το ποδόσφαιρο σαν άθλημα βασίζεται στο λάθος. Του τερματοφύλακα, του αμυντικού, του επιθετικού και ενίοτε και του διαιτητή.
Έχω δύο γιους που υποστηρίζουν αντίπαλες ομάδες. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να τους πάω μια φορά να δουν έναν αγώνα μεταξύ των ομάδων τους. Δυστυχώς με την κατάσταση που επικρατεί στα Ελληνικά γήπεδα αυτό δε γίνεται. Γιατί;
Γιατί έπρεπε να έχουμε ένα πρωτάθλημα που διοικείται από παράγοντες αμφιβόλου ηθικής και λερωμένου ποινικού μητρώου;
Γιατί πρέπει να θεωρούμε φυσιολογικό (!!!) το να πέσει το ρόλο της ταμειακής στο γήπεδο και αντί να συζητάμε τι όπλισε το χέρι που το έριξε, αναλωθηκαμε σε συζητήσεις περί των υποκριτικων ικανοτήτων του Όσκαρ;
Γιατί ο περσινός τελικός κυπέλλου (ατυχώς με διαιτητή πάλι τον Κομίνη) άρχισε καν; Τα έκτροπα που είχαν συμβεί πριν τον αγώνα δεν ήταν αρκετά;
Γιατί συνηθίσαμε να θεωρούμε φυσιολογικό τον χουλιγκανισμό; Τι κάνουμε στα παιδιά μας και αισθάνονται την ανάγκη να τα σπάνε όλα κάθε Κυριακή;
Κατά τη γνώμη μου η Πολιτεία μας θα έπρεπε να είχε διακόψει αυτό το… τσίρκο καιρό πριν… Πολύ πριν ο πιστολέρο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ εισέλθει στον αγωνιστικό χώρο με το ρεβόλβερ του, ωσάν αυτό να είναι το φυσιολογικό…
Δεν ανέχομαι (ίσως επειδή είμαι πια και μιας κάποιας ηλικίας) ηλίθια επιχειρήματα του τύπου: μα ήταν ελαφρύ το ρολό… Μα δεν το τράβηξε το όπλο του… Δηλαδή την άλλη φορά που κάποιος θα κάνει (κατά την κρίση του Χ παράγοντα) λάθος, να το τραβήξει, την επόμενη να πυροβολήσει και μετά να… ασχοληθούμε…
Όχι. Το ποδόσφαιρο στη χώρα μας εξέπνευσε. Ήταν σε σήψη πολύ καιρό.
Κι αν χρειάστηκε το “λάθος” του Κομίνη, ώστε η Πολιτεία να αντιληφθεί ότι πρέπει να λάβει αυστηρά μέτρα… Ε! τότε προτιμώ χίλιες φορές το “λάθος” του Κομίνη.
Βάσω Γκόρου
Υ.Γ. Αναπολώ τη στάση της Θάτσερ μετά το Χέιζελ… Και “θατσερική” δύσκολα θα με πει κανείς…